Cédric Raskin doet voor de derde keer op rij mee aan Tournée Minérale. Tijdens de campagne schrijft hij elke week een blog over zijn ervaringen.
Ik heb nooit gerookt. Ken dus niet dat weemoedig heroïsche gevoel van de laatste sigaret. De allerlaatste wolkjes rook in je longen, die je doen mijmeren over alle mooie ongezonde momenten samen, jij en je saf. Afscheid nemen van drank is anders. Trager, met minder teer maar meer schuim en smaak. Meer relativering ook, want het is uiteindelijk maar voor even. Voor mij staat mijn laatste glas Orval. Stijlvol ingeschonken, zonder bezinksel, de schuimkraag begint netjes halverwege de letters van het glas. Ik heb zelfs klassieke muziek opgezet, het mag wat hebben. Mozarts Grote Mis in C mineur, gewoon voor het dramatische effect.
Gloria in excelsis Deo, na dit glas begint mijn derde Tournée Minérale. Tover ik mijn koelkast om van vakkundig opgestapelde collectie tripels en trappisten tot ecologisch verantwoorde promostand voor lokaal gekweekte groenten. Ruil ik mijn brede glazen kelken in tegen bolle varianten die onder een kraantje passen. Hoef ik geen wekelijkse omweg meer langs de glascontainer. Leef ik een maand lang zuinig zonder inkomsten van mijn leeggoed.
Karakter in een glas
Benieuwd wat Tournée Minérale mij dit jaar brengen zal. De kortste maand blijkt vaak ook de meest uitdagende. Vorig jaar kwam ik op het geniale idee om voor mijn collega’s een brainstorm te organiseren. Op locatie, in een gezellige brouwerij, met uiteraard afsluitende rondleiding en uitgebreide proeverij. En allen samen maar klinken op een succesvol resultaat, al die grote schuimende glazen fris getapt bier tegen mijn smal glaasje tonic. Karakter in een glas.
Het jaar ervoor was minder feestelijk. Halfweg Tournée Minérale 2017 besliste mijn toenmalige CEO dat hij uitgekeken was op mijn nuchtere kijk en zette hij me prompt aan de deur. De CEO deed niet mee aan de campagne. Sloot ik dus na drie jaar mijn laatste werkdag af op café zonder werk en zonder geld en zonder begrip en zonder alcohol. Zelfs zonder rietje, geen partje citroen en de ijsblokjes waren op.
Alles komt altijd goed en goed wordt altijd gevierd. Liefst met gerst en hop en schuim. De Antwerpse horeca zijn daar niet per se rouwig om. Ook de supermarkten schikken trots hun trappisten in de rayons zodra ze mij een winkelkar zien nemen. Zelfs de abt van de abdij Notre-Dame d’Orval overweegt een standbeeld van mij te plaatsen aan de ingang van hun brouwerij. - Maar na deze Orval is het even goed geweest. Gun ik mijn lever een gezonde herstelperiode vol welverdiende rust.
Klank zonder drank
Het heeft een bijna masochistisch kantje: komende maand mag ik op deze site wekelijks bloggen over de deugdelijke geneugten van mijn tijdelijke alcoholstop. Klank zonder drank over mijn Grote Drooglegging van 2019. Een uitdaging die in de realiteit toch altijd net iets moeilijker is dan op papier. Vooral op vrijdagavond. Of wanneer je op zondag na een fikse winterwandeling je waterkoker moet aanspreken in plaats van dapper een flesje Omer te bevrijden uit de koelkast.
Maar ik kijk ook wel uit naar het beteuterde gezicht van de verveelde champetter langs de afrit van de snelweg wanneer die merkt dat ik volledig ‘safe’ blaas. Geen drinkgeld van mij, beste vriend. Het wordt ook wennen, zo’n toog van een bruine kroeg die op het eind van de avond evenveel tapkranen blijkt te tellen als op het begin. Geen Duvels om vanuit de zetel onze flandriens op tv aan te moedigen in de voorjaarsklassiekers. En Valentijn zonder overprijsde wijn.
‘Sanctus’ schalt nu bombastisch uit mijn boxen. De heilige muziek klinkt, in mijn oren en op mijn glas. Ik klink beleefd terug en degusteer traag mijn laatste teug. Sanctus, sanctus, santé. Op een gezonde Tournée Minérale, met meer water dan kater, beter nuchter bewust dan zatjes gekust. Santé. Op al die tienduizenden dappere Bourgondiërs die hun aangeschoten gewoonten (tijdelijk) afzweren. En toch ook wel een beetje op mezelf, die nu al een kleine dorst voelt opkomen.
Terug naar overzicht
